Beschrijving
Als songschrijfster zette ze een radicale stap. In plaats van achter de piano plaats te nemen om nummers te componeren, de werkwijze bij haar vorige twee platen ‘Here We Go Again’ en ‘No Goodbye At All’, schreef Lady Linn deze keer haar liedjes op gitaar. ‘Ik speel heel rudimentair gitaar, waardoor de songs heel intu’tief tot stand zijn gekomen.’ Ook als tekstschrijfster onderging Lady Linn een transformatie. Het waren de gigs met haar house-nevenproject FCL, waar ze met haar soulvolle stem house-classics covert, die Lady Linn deden beseffen dat ze directere teksten wou schrijven. ‘De teksten van de housenummers die ik zing met FCL zijn eigenlijk gospel, rauwe emoties zonder zelfcensuur ‘ denk aan Kerri Chandler z’n ‘Heal My Heart’. Het zingen van die teksten zorgde er voor dat ik een gǦne van me af heb weten te gooien voor mijn eigen songs.’
Het resultaat waren nummers die Lady Linn’s meest oprechte tot nog toe zijn. Ze nam gitarist Bruno De Groote (o.a. Raymond Van Het Groenewoud, Axelle Red’) onder de arm om ze verder vorm te geven. ‘Bruno is een heel integere en originele muzikant die ik volledig vertrouw: hij mocht zijn draai geven aan de songs.’ ‘High’ is net zoals Lady Linn haar vorige plaat ‘No Goodbye At All’ geproducet door Renaud Letang (o.a. Jane Birkin, Feist). De Franse producer is nog zo iemand die ze blind vertrouwt. ‘Renaud liet ik een elektronische richting uitgaan met de songs ‘ van hem komen de beats en de dancegeluiden.’
Waar zijn Lady Linn’s Magnificent Seven? Dit is de eerste plaat die Lien De Greef uitbrengt als Lady Linn tout court, dus zonder vermelding van haar akoestische begeleidingsgroep die haar eerste plaat ‘Here We Go Again’ een kamerbreed swingjazzgeluid aanmat, en haar tweede ‘No Goodbye At All’ van een warm popgeluid voorzag. Om precies te zijn: Lady Linn nam afscheid van die groepsnaam omdat die niet meer bij de feel en de sound van deze plaat paste, maar staat nog steeds met een zevenkoppige band op het podium.
De eerste song die werd opgenomen was ‘High’: full on disco, gek genoeg ge’nspireerd door Charles Bradley. ‘Op de televisie zag ik zijn optreden op Pukkelpop en ik begon bijna te huilen: zo eerlijk, zo smijten dat die hem deed.’ ‘The Beat’ is danspop met een hitgevoelige beat die Renaud Letang uit z’n hoed toverde, ‘Build Up’ is een melancholische ballad met minimale elektronica, ‘Sassy’ is pure lichtvoetigheid ‘ de verhaalde catfight lijkt zo uit een Destiny’s Child-video gelicht. In ‘Regret’, een spaarzaam gearrangeerde akoestische gitaarballad, wordt er emotioneel en muzikaal op de reset-knop geduwd, terwijl er een jazzfeel doorklinkt in de ritmes van ‘Drive’ en ‘Back’. En ‘Never’ is dan weer een eighties aandoende synthpopballad. Of: stijlen en moods galore.
‘Feeling Me’, het nummer met de ‘I feel so free’-tekst die zou kunnen gelden als intentieverklaring voor het elektronische geluid van het album, is ironisch genoeg een heel sober pianoliedje. ‘Ik heb de gewoonte van ideeǮn voor teksten en zanglijnen in te zingen op mijn voicemail. Toen ik op een dag mijn voicemails nog eens beluisterde, hoorde ik mijn allereerste versie van ‘Feeling Me’ terug. Ik schrok: die eerste a capella was veel beter dan de opzwepende dansversie die Renaud en ik intussen van de song hadden gemaakt. Waarop we ‘Feeling Me’ z’n balladvorm terug gaven en enkel wat piano toevoegden.’ Een anekdote die als geen ander illustreert hoe Lady Linn op haar nieuwe album een muzikale vrijheid exploreert, zonder de essentie van haar songschrijverschap uit het oog te verliezen: voor het best mogelijke nummer gaan.
